Woodstock Festival 2017. Fotorelacja.

Tydzień pełen wrażeń, ludzi i rozmów. Czy powtarzam się, pisząc wciąż i od nowa o tym, że doświadczanie i spotkania są niezwykle ważne? Że to istota życia. Że przypadkowo poznane osoby potrafią odmienić bieg naszego życia. Że śmiech i miłość są najlepszym lekarstwem na każdą przypadłość.

Woodstock to ludzie.
Kolory. Kolory ubrań, włosów, namiotów i butów.
Gra świateł na nocnym niebie.
Księżyc nad polem i spadające w nocy gwiazdy.
Dmuchany łabędź na plandece.
Dawid w kilcie zbierający na szarawary.

Koncerty. Hey. Wojtek Mazolewski. Romantycy Lekkich Obyczajów. DUB inc. Domowe Melodie. Zdarte od śpiewu gardło i spuchnięte od tańca łydki.

Kurz pod paznokciami. Kurz na powiekach. Kurz we włosach.
Wykłady u wyznawców Kriszny.
Pożywne jedzenie.

Moment, gdy wieczorem, kiedy siedziałam na krawężniku, usłyszałam:
– Zosia? Zosia LS?
– Tak.
– Mam na imię Adam, czytam twojego bloga. Dzięki, że piszesz, inspirujesz. Trochę za rzadko i czasami za bardzo na lewo, ale jest ekstra. Pisz więcej. Nagrywaj. I nie bądź aż tak anty męska. To tylko penis, my jesteśmy spoko.
Chwila, gdy moja szczęka wylądowała w piwnicy i nie chciała wrócić na miejsce. Wieczór, podczas którego uśmiech nie schodził z moich ust. Nigdy wcześniej nie czułam takiego wzruszenia, radości, dumy i wdzięczności. Adamie, nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.
I obiecuję w tym miejscu pisać częściej i więcej. I zejdę z facetów, bo Was lubię, Chłopaki i ostatnio uczę się Was na nowo, a Wy mnie bardzo pozytywnie zaskakujecie.

Tego samego dnia wydarzyło się coś jeszcze, o czym za wcześnie, by mówić. Ważne, że moje oczy nie są już takie same, a ja weszłam na nową ścieżkę.

Taki był ten Woodstock. Barwny, bajeczny, fantastyczny i wesoły, pełen dobroci i sympatii.

 

Witajcie w moim świecie.

Z.